علی اکبر ولایتی شب قبل در برنامه ی "با دوربین" قطع نامه ی 598 را پیروزی خود نامید.
این مطلب هنگامی معنا می یابد که این موضع را با سخنان امام درباره ی این قطعنامه مقایسه کنیم:
"...و بدا به حال من که هنوز مانده ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیده ام، و در برابر عظمت و فداکاری این ملت بزرگ احساس شرمساری می کنم و بدا به حال آنانی که در این قافله نبودند! ..."
این جام زهر آلود را در حقیقت علی اکبر هاشمی که در آن زمان فرماندهی کل قوا را بر عهده داشت به امام نوشاند و امثال محسن رضایی با حرف های خود آن را تایید کردند.
پذیرفتن قطعنامه ی 598 در واقع عقب نشینی سازشکارانه ای بود که تنها به نفع دشمن خارجی و این به اصطلاح اصلاح طلبان داخلی بود و توسط همان ها به امام تحمیل شد.(مقایسه کنید با تحمیل صلح به امام حسن علیه السلام)
این هم سویی با جریان اصلاح طلب افراطی را می توان از سخنان دیگر ولایتی مانند گستردگی معنایی اصول گرایی به وضوح مشاهده می شود.
به غیر از این سخنان،ولایتی از وعده هایی اقتصادی سخن گفت که به جز مواضع لیبرالیستی و تکراری به قول امام چیزی نداشت که چیزی باشد.
اعلام همسویی او با مجلس هم مهر تاییدی بود بر تلاش جبهه ی به اصطلاح پیشرفت (اصولگرایان معتدل) برای ایجاد لابی قدرت در راس سه قوه.
قضاوت با شما ...
