بسم الله الرّحمن الرّحیم
جناب آقای هاشمی رفسنجانی(حفظکم الله)
بنا ندارم با یادآوری نامه ی بدون سلام، شیرینی این روزها را در کام شما و خانواده ی محترم تلخ کنم، پس سلام علیکم و رحمة الله
آنچه که حقیر را به عنوان یک طلبه ی جوان بر آن داشت تا این نامه را به محضرتان بنگارم، مطالعه ی پیام جنابعالی در قدردانی از ملّت شریف ایران به خاطر خلق حماسه ی سیاسی بود. پیامی که هرچند لازم و به جا بود، امّا هنگام مطالعه ی آن به واسطه ی خاطرات فراوانی که از فتنه ی سال 88 داشتم، سئوالاتی برایم ایجاد شد که طرح آن را ضروری دانستم. امّا شاید خالی از لطف نباشد که قبل از ذکر سئوالات، یکی از آن خاطرات را برای شما هم تعریف کنم.
